سنجش عوامل بهبود پایداری اجتماعی در بازآفرینی از منظر ساکنان؛ مطالعه موردی: محله شیوا تهران

امروزه بافت­های فرسوده شهری ناهنجاری­های بسیاری را پیشِ روی ساکنان خود قرار داده­اند؛ از جمله مهم­ترین این مشکلات و ناهنجاری­ها، ناپایداری اجتماعی آنهاست. از این رو معضلات اجتماعی بافت­های فرسوده یکی از مهم­ترین موضوعات پیشِ روی نوسازی و مداخله در این بافت­ها می­باشد. از سوی دیگر، نوسازی بافت­های فرسوده نیز همانند بسیاری دیگر از مسائل شهری امروزه تحت تأثیر مفاهیم پایداری قرار دارند. بنابراین در مداخله با رویکرد اجتماعی در بافت­های فرسوده در نظر گرفتن موضوعات پایداری اجتماعی ضروری به نظر می­رسد. به همین سبب، پژوهش حاضر سعی بر آن دارد تا با بررسی ادبیات موجود پیرامون پایداری اجتماعی، عوامل کلیدی موضوع را استخراج کرده و به تحلیل آنها در بافت فرسوده شیوا بپردازد. هدف این پژوهش توجه به مشکلات اجتماعی بافت­های فرسوده و از جمله آن بافت فرسوده شیوا و بررسی عوامل تأثیرگذار در ارتقای پایداری اجتماعی آنها می­باشد. در این پژوهش از روش تحقیق توصیفی پیمایشی در بستری از مطالعات کتابخانه­ای برای استخراج معیارها و همچنین نرم­افزار SPSS برای تحلیل داده­های آماری، بهره گرفته شده است. این پژوهش از نوع کیفی_کمی بوده و از حیث هدف، کاربردی قلمداد می­شود. نتایج حاصل از این پژوهش حاکی از آن است که تساوی حقوق، کیفیت زندگی، امنیت اجتماعی، تعامل اجتماعی، عدالت اجتماعی و مشارکت اجتماعی به ترتیب بیشترین تأثیر را در ارتقای پایداری اجتماعی بافت فرسوده شیوا دارا می­باشند که با در نظر گرفتن این عوامل در نوسازی بافت می­توان شاهد حفظ و تقویت نظام­های اجتماعی_فرهنگی محله بود و از ناهنجاری­های رفتاری، روانی، شغلی و هویتی پیشگیری کرد.